Krabpalen & Natvoer: al het beste voor je kat

Konijnen en katten

Konijnen en katten

Als klein meisje ben ik opgegroeid tussen heel veel huisdieren. Eigenlijk moet ik zeggen, buitendieren. Want de dieren mochten niet in huis van mijn moeder. Mijn vader had een tuindersbedrijf en daar liepen altijd een aantal katten.
Mijn opa had heel veel hokken vol met konijnen, ik denk dat hij die in eerste instantie had om mee te fokken. Maar dat kan ik me niet meer zo goed herinneren. Toen ik oud genoeg was om zelf een hok schoon te maken, en voor de dieren te kunnen zorgen, kreeg ik ook een konijn. En de zorg voor mijn eerste kat. Ik geef graag tips over krabpalen en natvoer uit mijn eigen ervaring.

Mijn eerste kat

Overal sleepte ik dat beest mee naar toe. En hij vond het allemaal prima. Poes was zijn naam, of hij een mannetje of een vrouwtje was weet ik niet meer. Na Poes kwam Sylvester. Een rode kater met een witte bef. Dat was echt mijn lievelingskat. Ook de ondeugendste van alle katten die ik ooit heb gehad. Onze achterburen hadden een dierenwinkel. En het magazijn voor die winkel, was bij hun thuis, in de schuur. Zij hadden ook katten, en die waren regelmatig bij ons in de kas te vinden.

Krabpalen

Aan de zijkant van de kas, had mijn opa een druivenkas. Voor wie wel eens een druivenboom heeft gezien: deze heeft een redelijk dunne, kronkelende stam met takken. En katten vinden dat heerlijk om hun nagels aan te krabben. Mijn opa vond dat echter iets minder leuk en daarom wilde hij dat wij daar iets op zouden verzinnen.
Mijn nichtje en ik waren altijd aan het knutselen en we hadden van oude tapijtkokers en dozen, een krabpaal gemaakt. Mijn vader teelde tomaten en die planten worden opgehangen door middel van touwtjes.
Zodra Sylvester zo’n klosje touw op de grond zag liggen, was het binnen een paar minuten in de klit.
Dat touw vond hij zo leuk, dat wij dat om die tapijtkokers hadden gedraaid zodat het net een echte krabpaal leek. Helaas werkte dat niet zo goed als in onze gedachten. Toen de buurvrouw ons bezig had gezien, zei ze dat we wel bij haar in het magazijn mochten komen kijken of daar nog een oude krabpalen stonden die zij niet meer kon verkopen.
En die waren er! Helemaal achterin in een hoekje. De beste krabpalen die we ooit hadden gezien! Tot dan toe natuurlijk. Nu ik volwassen ben, weet ik inmiddels dat er nog veel betere krabpalen bestaan. En dat voor elke soort kat een andere paal geschikt is. Maar toen was ik een kind, en in mijn ogen waren dat de beste krabpalen die er bestonden.

Magazijn met krabpalen en natvoer

Inmiddels hadden de katten van de buurvrouw ook de weg naar hun huis gewezen aan Sylvester. Regelmatig was ik hem kwijt, en zeer vaak vond ik hem dan bij de buren op het terrein. In het begin wist ik dat nog niet, maar na een tijdje was dat de eerste plek waar ik ging zoeken. Het magazijn was goed afgesloten volgens de buurvrouw. Maar toch hadden onze katten daar een ingang gevonden. En dat magazijn is natuurlijk een walhalla voor dieren. Thuis kreeg Sylvester altijd brokjes van mij te eten. Hij at de laatste tijd wel steeds slechter. Ik snapte niet goed waarom.
Totdat de buurvrouw en ik onze katten midden in het magazijn betrapten met een grote voorraad natvoer om hun heen.
De buurvrouw was boos, en ik kon bijna mijn lachen niet inhouden. Drie katten, met hun snuit onder het voer, die heel onschuldig keken.

Lees ook: De Ultieme Gids voor Muizenvallen: Verander je huis in een No-Muis-Zone

Wat bleek, het zoontje van de buurvrouw wilde zelf ook heel graag weten hoe kattenvoer smaakte, en had van alle merken een paar blikjes open gemaakt. Hij was er na 3 weken achter dat dit toch niet helemaal was wat hij zocht.
Maar onze katten dachten daar anders over: Beste natvoer voor een kat. Weg met de brokjes, we willen alleen nog natvoer.

Beste natvoer voor mijn kat

En toen kon ik dus overstappen op natvoer voor mijn kat. Alle katten die na Sylvester kwamen, kregen direct natvoer. Toch wel erg handig zo’n buurvrouw met een dierenwinkel.

Lees ook: Overkapping aan huis: de nieuwe must-have voor je woning

We hadden ook regelmatig nestjes. De kittens kregen dan speciaal natvoer, geschikt voor kittens. En zodra ze groot genoeg waren om het nest te verlaten, kregen de nieuwe baasjes altijd een aantal blikjes met natvoer mee.
Ik vond het altijd heel erg leuk om natvoer te geven aan mijn katten. Zo’n blikje openmaken, dat was iets wat volwassenen altijd deden, dus ik voelde me heel groot. Omdat ik dat zelf mocht doen. Zelfs de geur vond ik niet erg.
Ik moet wel eerlijk zeggen dat als ik nu een blikje tonijn moet openmaken, dat ik dan altijd terugdenk aan die tijd. En ik de tonijn liever niet zelf op eet. Het blijft voor mij op de een of ander manier kattenvoer.